czwartek, 31 października 2019

Edipresse Książki Książka pt.: „Sekrety pani pułkownikowej” - OPINIA


Zapraszam na opinię o książce pt.: „Sekrety pani pułkownikowej”, jaką otrzymałam od Edipresse Książki.






Natalia jest córką rzeźnika. Dzięki zaradności ojca (zaczął zajmować się produkcją konserw, na czym zbił majątek) oraz upartości cioci, która wysłała ją na pensję dla dziewczyn w Warszawie, mogła dobrze za mąż. Została żoną pułkownika, panią z wyższych sfer, posiadającą piękny dom i własną służącą. Niestety nie wszystko układa się, jak by chciała, a największe marzenie – posiadanie, potomstwa nie chce się spełnić.
Franciszka pochodzi ze wsi, ma trzy siostry, a dzięki najstarszej została służącą pani Natalii. Bardzo cieszy się z tej pracy i luksusu, jaki jej zapewnia (ciepła woda w kranie, własne łóżko, a nie spanie w trzy z siostrami itp.). Bardzo lubi swoich pracodawców, a pani Natalia jest dla niej wzorem.
Tatiana urodziła się w odległej wiosce, na Syberii. Po babci odziedziczyła „magiczne” zdolności. Nie jest zwyczajną wróżką, a ludzie z wyższych sfer coraz częściej ją odwiedzają. Dzięki jej radą ich życie się odmienia, staje się lepsze.
Każda z tych kobiet ma swoją przeszłość. Każda z nich jest kimś zupełnie innym. Wszystkie połączy tajemnica, która odmieni życie zarówno Natalii, jak i Frani.

Książkę czytamy zamiennie z perspektywy Natalii, Franciszki i Tatiany. Poznajemy ich przeszłość, a także teraźniejsze życie. Zdecydowanie podoba mi się takie rozwiązania, sprawia, że możemy wiele zrozumieć, poznać plany, marzenia, punkt widzenia każdej z nich.

Historia ciekawa, wciągająca. Książkę czyta się dość szybko, z przyjemnością śledząc losy wszystkich kobiet. Czasem czułam podczas czytania smutek, czasem radość. Historia wywołała sporo różnych emocji.

Każda z bohaterek jest zupełnie inna, każda ma inny status społeczny. Wszystkie trzy polubiłam, historię każdej czytałam z zaciekawieniem, mocno trzymając kciuki na szczęśliwe zakończenie. Natalię w pewnym momencie bardzo zaczęłam podziwiać, zresztą Franię też. Osobiście nie wiem, czy będąc na miejscu którejś z nich, potrafiłabym się tak zachować.

Uważam, że czas spędzony z książką był bardzo przyjemny. Historia trzech kobiet w powojennej Warszawie spodobała mi się i z przyjemnością polecam.



Moja ocena – 9\10


Serdecznie zapraszam na stronę hitsalonik oraz FB Edipresse Książki.



Wydawnictwo Novae Res Książka pt.: "Dni naszego życia. Część 2” - OPINIA


Zapraszam na opinię o książce pt.: „Dni naszego życia. Część 2”, jaką otrzymałam od Wydawnictwa Novea Res.


Recenzję części 1 znajdziecie TU.


Kontynuacja historii życia pana Piotra. Mężczyzna opowiada o wielkiej miłości, jaką przeżył z żoną, a słowa potwierdza zdjęciami i listami. Dla niego oraz dla młodej dziennikarki, która opowieści słucham, nie są to tylko zwykłe wspomnienia. Każdy z nich coś innego zyskuje, dzięki tej podróży do przeszłości. Pan Piotr próbuje poradzić sobie z tym, co przeżył, ze śmiercią żony, z samotnością (chociaż dzięki sąsiadce, już nie taką straszną). Julita nie tylko spisuje jego opowieść, ale również poznaje siłę miłości, a także znajduje wspaniałego przyjaciela, o którego bardzo ciężko w dzisiejszych czasach.

Historia wywołująca dużo emocji, momentami zaskakująca, zmuszająca do przemyśleń. To książka, która zostaje w pamięci na długi czas.

Bohaterów polubiłam już w pierwszej części i mam wrażenie, że w drugiej, zyskali jeszcze więcej mojej sympatia.

„Dni naszego życia” to seria, która wywołała u mnie bardzo dużo emocji. Przeczytałam ją z ogromną przyjemnością i zdecydowanie polecam. Warto poznać losy pana Piotra, a także przyjaźń, jaka połączyła go z młodą pisarką.



Moja ocena – 10\10


Serdecznie zapraszam na stronę Wydawnictwa Novae Res oraz na FB.

Książkę pt.: „Dni naszego życia. Część 2” znajdziecie TU.

Wydawnictwo Egmont Książeczka pt.: „Na farmie. Akademia mądrego dziecka. Odkryj przyrodę” - OPINIA


Zapraszam na opinię o książce pt.: „Na farmie. Akademia mądrego dziecka. Odkryj przyrodę”, jaką otrzymałam od Wydawnictwa Egmont.





Farma jest ciekawym miejsce, szczególnie dla malców. Jednak nie każde ma możliwość udać się tam osobiście. Książeczka je tam przeniesie, pokaże stodołę, łąkę, zwierzęta tam żyjące i wiele więcej.


Książeczka jest kolorowa, ze wspaniałymi ilustracjami oraz okienkami z przezroczystymi foliami. Zachwyca od pierwszego spojrzenia i to nie tylko maluchy.


Tekstu jest nie dużo, co moim zdaniem jest zaletą książeczki.


Strony są grube, kartonowe. Dzięki nim książeczka posłuży długi czas.


Jeśli chcecie zabrać dziecko na wspaniałą przygodę na farmie, ta książeczka będzie do tego idealna. Z przyjemnością polecam.


Zalety:
  • Nauka i zabawa.
  • Kartonowe strony.
  • Kolorowa, z pięknymi ilustracjami.
  • Okienka z przezroczystymi foliami.



Wady:
BRAK


Moja ocena – 10\10


Serdecznie zapraszam na stronę Wydawnictwa Egmont oraz FB Galaktyka Czytelnika.

Książkę pt.: „Na farmie. Akademia mądrego dziecka. Odkryj przyrodę” znajdziecie TU.

środa, 30 października 2019

Wydawnictwo NieZwykłe Książka pt.: "Pan Romantyczny” - OPINIA


Zapraszam na opinię o książce pt.: „Pan Romantyczny”, jaką otrzymałam od Wydawnictwa NieZwykłego.






Eden jest dziennikarką, ale zamiast spełniać się w pracy, zajmuje się dodawaniem Memy, co wcale się jej nie podoba. Kiedy siostra opowiada jej o tajemniczym „Panu Romantycznym”, którego tożsamości nikt nie zna, a on spotyka się tylko z wybranymi, bogatymi kobietami, Eden widzi w tym swoją szansę. Przekonuję szefa, by mogła napisać artykuł demaskujący pana Romantycznego. Dostaje szansę, lecz jeśli jej nie wykorzysta, straci pracę.
Pan Romantyczny, czyli Max to mężczyzna bardzo tajemniczy. Za spore wynagrodzenie zapewnia kobietą randki z ich marzeń. Ma jednak swoje zasady, które kobiety otrzymują przed spotkaniem, m.in. żadnego seksu. Max ma wiele wcieleń, potrafi spełniać najskrytsze marzenia kobiet. Czy jednak potrafi być jeszcze sobą?
Kobieta jest uparta. Podstępem zdobywa kwestionariusz, który trzeba wypełnić, żeby umówić się z panem Romantycznym. Niestety nic jej to nie daje, zostaje odrzucona. Eden nie zamierza się poddać. Udaje jej się dotrzeć do pana Romantycznego, ten jednak już wie, kim jest. Proponuje jej układ, w którym mają iść na trzy randki i jeśli się w nim nie zakocha, będzie mogła napisać artykuł, jednak jeśli się zakocha, zapomni o oni i nic nie napisze. Kobieta jest pewna swojego, nie wierzy w związki, w miłość, dlatego bez wahania się zgadza. Jednak nic nie idzie, jak powinno być. W siłowni poznaje mężczyznę, który zaczyna ją fascynować, mimo oporów, w końcu (w sumie podstępem) udaje mu się z nią umówić. Okazuje się, że mężczyzna z siłowni, to tylko jedno ze wcieleń Maksa.
Czy Eden oprze się mężczyźnie, który potrafi sprawić, że kobieta czuje się najważniejszą na świecie? Jaki jest naprawdę Max? Dlaczego został panem Romantycznym? Czy Eden uwierzy w miłość? Co stanie się z jej pracą?

Historia zdecydowanie mi się podobała. Momentami mnie zaskakiwała, momentami powodowała wybuch śmiechu, a momentami wzruszenie.

Bohaterowie zdecydowanie przypadli mi do gustu. Max nie od początku, ale poznając jego przeszłość, zrozumiałam wiele i skradł moją sympatię. Eden to kobieta z charakterkiem, uparta, jak sobie coś postanowi, stara się to osiągnąć, a jednocześnie potrafi się wycofać, odpuścić, jeśli uzna, że warto, że coś jest ważniejszego niż wcześniej wybrany cel.

Osobiście lubię książki, które wywołują u mnie sporo emocji. Sprawiają, że nie mogę się od nich oderwać, że nie zależnie od tego, która godzina na zegarku, muszę skończyć, inaczej nie zasnę. Z przyjemnością polecam.


Moja ocena – 10\10


Serdecznie zapraszam na stronę Wydawnictwa NieZwykłego oraz na FB.

Książkę pt.: „Pan Romantyczny” znajdziecie TU.

Wydawnictwo Edipresse Magazyn Angry Birds Wściekłe Ptaki 2\2019 - OPINIA


Zapraszam na opinię o magazynie Angry Birds Wściekłe Ptaki 2\2019, jaki otrzymałam od Wydawnictwa Edipresse.








Pierwszy numer magazynu zdecydowanie spodobał się dzieciom, dlatego z przyjemnością sięgnęły po nr 2. W środku znajdziemy, m.in. odwiedź na pytanie, jak żyją ptaki, a jak świnie, ciekawe fakty o wyspach, quizy, zabawy i wiele więcej. Jest bardzo ciekawy.

Do magazynu dołączony jest wspaniały prezent, który sprawi przyjemność nie jednemu dziecku. Znajdziemy w nim aż cztery opakowania gumoliny, a do tego ptasie oczy i brwi.

Na środku magazynu jest dwustronny plakat, który będzie ciekawą ozdobą pokoju fana Angry Birds.

Dzieciom magazyn się spodobał. Z przyjemnością go przeczytały, rozwiązały wszystkie quizy i zadania, a także tworzyły z gumoliny. Polecamy.


Zalety:
  • Ciekawy.
  • Gumolina.
  • Zadania, quizy itp.



Wady:
BRAK


Moja ocena – 10\10


Serdecznie zapraszam na stronę hitsalonik gdzie znajdziecie książki wydawnictwa.

wtorek, 29 października 2019

Wydawnictwo NieZwykłe Książka pt.: "RHYS" - ROZDZIAŁ 2





ROZDZIAŁ 2

VIVIANA

Budzę się przed świtem. Po porannej toalecie zakładam dres i zbiegam do pralni nastawić automat. Następnie ogarniam dom, popijając w międzyczasie zaparzoną wcześniej kawę. Staram się zrobić jak najwięcej, zanim wstanie babcia. Ta uparta kobieta dosłownie ze wszystkim chciałaby sobie radzić sama, a potem ledwo oddycha. Oczywiście księżniczka Emilia zamiast pomóc w porządkach, piłuje paznokcie, planując kolejny wypad ze znajomymi. Ach! Brak mi słów na nią.
Widzę, że pranie jest już suche, więc składam ubrania, po czym wkładam je do kosza.
Vivi! – woła babcia, kiedy kończę robotę. – Viviana!
Już idę!
Po stromych schodkach z surowego drewna wchodzę wprost do kuchni. Opieram się o framugę i krzyżuję ramiona na klatce piersiowej, przyglądając się małej, wkurzonej Helen, która siedzi przy stole, nerwowo stukając palcami o blat oraz gromiąc mnie wzrokiem.
Po co jeszcze przed pracą się męczysz, co? – warczy.
Żeby pewna staruszka nie skręciła sobie karku, wiesz?
Po pierwsze, czy ja wyglądam na obłożnie chorą? – pyta urażona. – Po drugie, co mam robić przez cały dzień?
Nie wiem, babciu. Może pooglądaj telewizję albo idź do sąsiadki na kawę?
Zastanawiam się, skąd bierzesz te mądrości. Chyba z tego dużego tyłka.
Wiedziałam! Musi mi wiecznie dogryzać.
Wpatruję się w nią z udawaną złością. W zielonych oczach, takich samych jak moje, tańczą chochliki. Nic nie poradzę, że nie potrafię się na nią gniewać. Takie już jesteśmy. Dwie samotne baby, które mają swój mały zwariowany świat i nie mogą bez siebie żyć.
Ty… szkapo jedna – odpowiadam, po czym idę na górę, uśmiechając się pod nosem.
Zakładam bieliznę, spodnie w kolorze chabrowym oraz białą bluzkę. Ten zestaw, wraz z żakietem, jest moim strojem roboczym. Zrobiwszy delikatny makijaż, zjadam wmuszonego przez babcię rogalika i wypijam zaparzoną przez nią kawę. Cmokam Helen w policzek, po czym zbieram się do wyjścia.
W przedpokoju zerkam na swoje odbicie w lustrze, przygładzając sięgające do połowy pleców włosy – jedyną rzecz w wyglądzie, z której jestem dumna. Niektóre kobiety płacą krocie, aby uzyskać taki efekt. Długie pasma są niby brązowe, ale w rzeczywistości można dostrzec kilka odcieni. Kiedy chodziłam do szkoły, babcia była czasem wzywana do dyrektora, który pytał, dlaczego pozwala dziecku robić sobie pasemka.

***
Wysiadam z autobusu, mijam jedną przecznicę, po czym wchodzę na teren wielkiego centrum handlowego. Nie jest to jeden, zamknięty budynek, lecz wiele mieszczących się obok siebie luksusowych sklepów, a także punktów usługowych oraz gastronomicznych, do których wchodzi się z zewnątrz. Szklanym, wypolerowanym na błysk witrynom przyglądają się już pierwsi potencjalni klienci. Przepych i elegancja aż biją po oczach. Tylko te ceny… Panie, zlituj się.
Mijam jubilera, a następnie kawiarnię, witając się z pracującymi tam dziewczynami skinieniem głowy, aż w końcu przekraczam próg salonu z modą męską. Stukot czarnych szpilek odbija się echem, gdy przechodzę obok stanowisk kasjerek, kolejnych rzędów wieszaków z garniturami oraz koszulami, a także działu z obrzydliwie kosztownymi dodatkami. Kieruję się do ostatnich drzwi i wkraczam do pomieszczenia dla obsługi, gdzie przy małym stole siedzi moja szefowa. Jest sporo starsza od swoich pracownic, lecz upiera się, by mówić jej po imieniu. Na pierwszy rzut oka może się wydawać zołzą – wszystko za sprawą zbytniej powagi malującej się na twarzy. Jednak nic bardziej mylnego. Oczywiście potrafi nas czasem ochrzanić, ale prywatnie jest aniołem.
Dzień dobry, Beth – witam ją z uśmiechem.
Zerknąwszy na mnie znad lusterka, odpowiada, gładząc swoje, i tak już idealnie wymodelowane, blond włosy. Zamieniamy kilka słów, a następnie biorę się do pracy.
Przez dwie godziny nic się nie dzieje. Snuję się po sklepie, poprawiając perfekcyjnie złożone ubrania. Kolejne dwie godziny poświęcam klientowi, a właściwie wybrednemu małżeństwu w średnim wieku. Mężczyzna przymierza chyba dziesięć sprowadzonych prosto z Włoch garniturów, z których żaden mu nie pasuje, choć każdy leży na nim idealnie. W końcu rezygnuje z zakupu. Następnie dwoje młodych ludzi decyduje się przejrzeć spinki do mankietów. Wyjmuję dosłownie wszystkie po kolei, tylko po to, żeby słuchać kolejnej fali narzekań. Przyklejam profesjonalny uśmiech, starając się powstrzymać od złośliwego komentarza, gdy kobieta rzuca kosztowności na szklany blat.
Kiedy nieszczęsna para opuszcza sklep, jestem wykończona psychicznie. Ogarniam bałagan pozostały po wizycie i z radością odkrywam, iż nadeszła pora lunchu.
Informuję koleżanki, że wychodzę na przerwę, po czym idę na zaplecze po torebkę. Nagle podbiega do mnie zdenerwowana, zdyszana Beth.
Vivi, mam ogromną prośbę.
Co się stało? – pytam, marszcząc brwi.
Dziewczyny z magazynu przez przypadek dostarczyły prywatnemu klientowi niewłaściwe zamówienie – tłumaczy, robiąc minę zbitego psa. – Potrzebuję twojej pomocy, ponieważ facet chce, aby ktoś osobiście przywiózł odpowiednie.
Mam jechać do domu jakiegoś wkurzonego gościa?
Szefowa spogląda na mnie błagalnie, składając dłonie jak do modlitwy.
Oczywiście nie mogą jechać winowajczynie. Pewnie! Trzeba wypchnąć biedną Vivi.
Jest jeden plus, przyjedzie po ciebie kierowca – oświadcza, zapewne mając nadzieję, że się zgodzę.
Nie może po prostu zabrać tych garniturów? – Ogarnia mnie panika.
Co, jeśli trafię na jakiegoś furiata i w myśl zasady „klient nasz pan” będę musiała pokornie wysłuchiwać, Bóg wie czego? Albo skończę… Nie, nawet nie chcę o tym myśleć!
Wymaga, by pracownik przywiózł je osobiście – szepcze zrezygnowana Beth.
Dobra. – Wzdycham.
Wchodzimy do magazynu. Biorę pięć pokrowców, które wskazuje rozluźniona szefowa.
To nowy klient, Rhys Miller – oznajmia. – W ramach rekompensaty zaproponuj, żeby wybrał coś z naszej oferty za darmo.
Wychodzę z budynku, mijając zaparkowaną przed wejściem limuzynę, i rozglądam się w poszukiwaniu mojego środka transportu.
Świetnie! Skąd mam wiedzieć, jaki samochód podjedzie?
Panienko! – woła mężczyzna wysiadający z limuzyny. – Zdaje się, że panienka na mnie czeka. Mam na imię Aleksander i zawiozę panienkę do pana Millera. Proszę pozwolić, że przejmę pokrowce.
Nazwisko klienta się zgadza, zatem podaję ubrania, po czym wsiadam do pojazdu. Szofer proponuje, abym włączyła światło w górnym panelu, co wydaje mi się nieco dziwne. Jednak kiedy ruszamy, rozumiem już, dlaczego powinnam to zrobić. Dookoła zaczynają się unosić przyciemniane szyby i zapada ciemność. Nic nie widzę, więc po omacku szukam włącznika wskazanego przez mężczyznę. Gdy go znajduję, w końcu nastaje jasność.
Siedzę skrępowana, omiatając wzrokiem wnętrze oraz zaciskając dłonie na brzegach obitego kremową skórą siedzenia. Im więcej czasu mija, tym intensywniej się zastanawiam, w co dałam się wrobić. Zdenerwowanie bierze górę i obmyślam wszelkie drastyczne scenariusze. Co, jeśli facet wywiezie mnie na jakieś odludzie, a potem zabije? O Boże, wtedy babcia będzie skazana na moją matkę! Jak ona sobie poradzi?
Po długiej, okupionej psychiczną udręką drodze, limuzyna wreszcie się zatrzymuje. Gdy kierowca otwiera drzwi, wysiadam, a następnie się rozglądam. Najwyraźniej jestem w jakimś garażu.
Nareszcie! – wykrzykuje zmierzający w naszym kierunku szatyn o jasnoniebieskich oczach.
Od razu zauważam, że jego garnitur pochodzi z naszej oferty. Podchodzi i natychmiast odbiera od kierowcy przesyłkę, zerkając na mnie w taki sposób, jakby chciał udzielić reprymendy.
Miałam rację. Przyjechałam zbierać baty.
Chodź, kochana. Będziesz się tłumaczyć. – Odwraca się, pstryka palcami, po czym rusza przed siebie.
Czy on właśnie pstryknął na mnie palcami?!
Przez chwilę stoję w miejscu zszokowana. Kiedy dochodzę do siebie, mrużę oczy ze złości.
Dwa razy nie będę powtarzał – mówi, nie zatrzymując się.
Pośpiesznie maszeruję za nim.
Przez mahoniowe drzwi wchodzimy w korytarz, którym skręcamy w lewo, a potem idziemy schodami na górę. Następny długi korytarz prowadzi do takich samych drzwi, przy których stoi dwóch potężnych mężczyzn w czerni. To jakaś forteca czy co? Jeden z nich wpuszcza nas do pomieszczenia przypominającego salon. Zauważam tylko tyle, że ściany są częściowo zdobione ciemnym drewnem, a jedna jest całkowicie przeszklona. Idziemy prosto, wchodzimy po trzech stopniach i znów skręcamy w lewo. W końcu wkraczamy do ogromnej garderoby.
Ze zdumieniem patrzę na sięgające od podłogi do sufitu szafy, zapchane butami oraz rzędami wieszaków z ubraniami. W tym czasie facet wypakowuje garnitury, po czym uważnie im się przygląda.
Teraz dostarczono odpowiednie. Masz szczęście – mruczy.
To nie była moja pomyłka. Jeśli można, pójdę już. – Nie wytrzymuję, a temperament Thomsonów daje o sobie znać. Pstrykam palcami, odwracam się i… Och!
Żaden malarz czy rzeźbiarz nie oddałby mu sprawiedliwości. Żadne zdjęcie nie przedstawiłoby go takim, jakim dane jest mi go ujrzeć.
Przede mną stoi wysoki, szczupły, wysportowany mężczyzna, ubrany w czarne spodnie od garnituru oraz wypolerowane na błysk buty tego samego koloru. Biała koszula z podwiniętymi rękawami odkrywa fragment tatuażu.
Wygląda po prostu idealnie – oliwkowa skóra, ciemne włosy, dłuższe u góry, starannie zaczesane na bok, a także dwudniowy zarost, po którym chciałabym przejechać dłońmi. Ale największe wrażenie robią czarne oczy. Wydaje mi się, że za chwilę zostanę przez nie pochłonięta. Kiedy marszczy gęste brwi, przyglądając mi się intensywnie, wygląda jak anioł. Anioł ciemności. Emanuje energią, której nie da się ogarnąć. Mroczny, tajemniczy, a jednocześnie fascynujący. Gdyby tylko chciał, mógłby zawładnąć całym wszechświatem.
Jasna cholera.
Rhys, jesteś. Właśnie przyjechała do mnie owieczka na pożarcie. Wiesz, że nie lubię…
Wyjdź, Xavier – rozkazuje mężczyźnie, który mnie tu przyprowadził.
Jego głos jest taki… hipnotyzujący. Pomimo iż mówi spokojnie, nie sposób go nie posłuchać.
Facet odchodzi i zostajemy sami.
Przywiozłam pana garnitury – informuję, gdy udaje mi się odzyskać głos.
Dziękuję, Viviano. – Wie, jak mam na imię! – Twoja plakietka. – Pokazuje, widząc moje zmieszanie.
No tak.
Wpatrujemy się w siebie przez długi czas.
Co powinnam teraz zrobić? Cholera, jaka niezręczność.
Dobrze… W takim razie ja już pójdę – oznajmiam. – Szefowa prosiła, by przekazać, że zaprasza do naszego sklepu. W ramach rekompensaty za tę pomyłkę może pan wybrać, cokolwiek zechce.
Cokolwiek zechcę – powtarza cicho, robiąc dwa kroki w moją stronę.
Tak. Z ubrań lub dodatków – dodaję szybko.
Mężczyzna powoli mierzy mnie wzrokiem. Po chwili robi to po raz drugi i zatrzymuje się na piersiach.
Z dodatków – szepcze nieco ochryple, zbliżając się o kolejne dwa kroki.
Dlaczego mi się wydaje, że każde z nas ma na myśli coś innego? Uff, jak tu gorąco!
Personelu nie ma w ofercie – wypalam.
Natychmiast patrzy mi w oczy. Dopiero teraz uświadamiam sobie znaczenie wypowiedzianych słów.
Co. Ja. Właśnie. Powiedziałam?!
Zobaczymy, zobaczymy – odpowiada spokojnie.
Czy on potrafi okazywać jakiekolwiek emocje? Może tak, co nie zmienia faktu, że świetnie je ukrywa.
Cokolwiek zechcę – powtarza, a pode mną niemal uginają się nogi.
Ja już pójdę – mówię.
Praktycznie uciekam od tego mężczyzny. Nie wytrzymam dłużej tak dużego napięcia.

Moja Tajemnica Piękna. Wyroby naturalne Mydło mix perfumowane - OPINIA


Zapraszam na opinię o mydełku perfumowanym, jakie otrzymałam od strony Moja Tajemnica Piękna. Wyroby naturalne.




Mydełko ma wspaniały zapach. Jest średnio intensywny, świeży, wyczuwam w nim różane nuty. Na skórze pozostaje jeszcze długi czas po użyciu.


Wizualnie jest śliczne. W kształcie jajka z pięknymi kwiatami na przodzie.


Dzięki swoim kształtom, a także dodatkiem ziół w środku, podczas użycia masujemy skórę. Bardzo przyjemne uczucie.


Doskonale się pieni i jest bardzo wydajne.


Mydełko doskonale spełnia swoje zadanie, czyli oczyszcza skórę. Pozostawia ją miękką, delikatną i cudownie pachnącą. Nie powoduje podrażnień, uczuleń czy też innych reakcji alergicznych. Nie wysusza skóry.

Kolejny ważna zaleta, to fakt, że mydełko nie robi się „papkowate”, rozmięknięte. Osobiście strasznie tego nie lubię.


Jeśli miałabym użyć jednego słowa do opisania mydła, stwierdziłabym, że jest cudowne. Zdecydowanie mnie zachwyciło i z przyjemnością polecam.

Zalety:
  • Nie uczula, nie podrażnia, nie wysusza.
  • Wspaniały zapach.
  • Wydajne.
  • Nie robi się miękkie „papkowate”.
  • Przyjemny masaż skóry podczas użycia.
  • Śliczne.


Wady:
BRAK


Moja ocena – 10\10


Serdecznie zapraszam na stronę Moja Tajemnica Piękna. Wyroby naturalne.

ARA Szczecin Pasta do obuwia z lanoliną - OPINIA


Zapraszam na opinię o paście do obuwia z lanoliną, brązowej, jaką otrzymałam od firmy Ara.




Pasta nadaje się do wszystkich butów z skór gładkich. Posiada wysoką zawartość wosków, co sprawia, że doskonale chroni buty przed przemakaniem, błotem i solą, a co za tym idzie, przedłuża ich „żywotność”.

Jest łatwa w użyciu. Używana przez Amelkę, która robi to mało dokładnie i często na szybko, a mimo to nie pozostają widoczne smugi. Po użyciu pasty kolor na butach jest „żywszy”, buty zyskują ładny połysk.

Dość dużą zaletą pasty jest fakt, że nie „śmierdzi”. Ma dość specyficzny zapach, ale w przeciwieństwie do wielu znanych mi past do butów, zapach nie jest przeszkadzający, nie roznosi się po całym pomieszczeniu.

Używana do kozaczków córki i zdecydowanie jesteśmy zadowolone z efektów, jakie dzięki paście uzyskałyśmy. Z przyjemnością polecam.


Zalety:
  • Łatwa w użyciu.
  • Wysoka zawartość wosków.
  • Chroni buty przed przemakaniem, błotem i solą.
  • Pogłębia kolor i nadaje połysk.
  • Nie śmierdzi.



Wady:
BRAK


Moja ocena – 9\10


Serdecznie zapraszam na stronę ARA Szczecin oraz na FB.

Pastę do obuwia z lanoliną, brązową znajdziecie TU.

ZASADY ZABAWY Z Wydawnictwem Arkady!!!!

Obowiązkowo:


1. Lubimy sponsora




2. Lubimy organizatora 
https://www.facebook.com/anka8661











Dodatkowo:


1. Obserwujemy blog (nie gogle+) http://anka8661.blogspot.com/ , a w komentarzu na fb piszemy pod jaką nazwą obserwujemy + 1 punkt

2. Zapraszamy znajomych (podświetlonych na niebiesko) + 1 punkt

3. Osoby aktywne u mnie dostają od 1 do 10 dodatkowych punktów każda.

4. Osoby aktywne u sponsora dostają od 1 do 10 dodatkowych punktów każda.






Zabawa trwa od teraz do 15 listopada.


Do wygrania 3x Wielka księga gier w bajkowym świecie (a w każdej aż 8 gier planszowych, zdjęcia i moją recenzję znajdziecie - https://anka8661.blogspot.com/2019/10/wydawnictwo-arkady-wielka-ksiega-gier-w.html)


Wygrywają 3 osoby.





Aby został wybrany zwycięzca w zabawy musi wziąć udział minimum 50 osób.


Zabawa nie ma nic wspólnego z FB, sponsorem nagrody jest Wydawnictwo Arkady.

KAŻDA OSOBA BIORĄCA UDZIAŁ WYRAŻA ZGODĘ NA PUBLICZNE UŻYCIE IMIENIA I NAZWISKA W RAZIE WYGRANEJ W CELU PODANIA ZWYCIĘZCÓW.


Zabawa nie podlega Ustawie z dn. 29 lipca 1992 o grach i zakładach wzajemnych (Dz.U. 1992 nr 68 poz. 341)
Zabawa nie podlega ,ustawie z dnia 19. 11. 2009 o grach hazardowych (Dz.U.09.201.1540 z póz. Zm.).

1 PUNKT = 1 KARTECZKA Z IMIENIEM I NAZWISKIEM

Wydawnictwo RM Książka pt.: ”Maks i Emilka. Pies i kupa szczęścia” - OPINIA


Zapraszam na opinię o książce pt.: „Maks i Emilka. Pies i kupa szczęścia”, jaką otrzymałam od Wydawnictwa RM.






Max i Emilka są rodzeństwem. Dziewczynka uczęszcza do przedszkola, a chłopiec do zerówki. Oboje marzą o własnym piesku, a tłumaczenia mamy, że to nie tylko przyjemności, a przede wszystkim obowiązki, niewiele daje. Dzieci mają okazję się o tym przekonać, kiedy dostają pod opiekę pieska cioci, która musiała wyjechać. Czy dadzą radę?

Historia, którą warto przeczytać każdemu dziecku, które pragnie mieć własnego czworonoga. Jednak moim zdaniem nie tylko, warto ją podsunąć także wielu dorosły którzy „zapominają”, że po pupilach należy sprzątać. Jest ciekawa, momentami zabawna i zdecydowanie bardzo pouczająca.

Ilustracje wspaniałe. Kolorowe, duże, przyciągają wzrok i zachęcają do poznania treści.

Tekst ciekaw i zrozumiał, a co za tym idzie, dziecko słucha z uwagą.

Moim zdaniem książeczka będzie doskonałym prezentem dla dziecka. Bawi i uczy, a do tego ma wspaniałe ilustracje. Polecam.


Zalety:
  • Bawi i uczy.
  • Piękne ilustracje.
  • Ciekawy, zrozumiały tekst.



Wady:
BRAK



Moja ocena – 10\10


Serdecznie zapraszam na stronę Wydawnictwa RM oraz na FB.

Książkę pt.: „Maks i Emilka. Pies i kupa szczęścia” znajdziecie TU.

poniedziałek, 28 października 2019

Wydawnictwo NieZwykłe Książka pt.: "RHYS" - ROZDZIAŁ 1







ROZDZIAŁ 1
VIVIANA

Zmęczona, z obolałymi po całym dniu pracy nogami, wysiadam z zatłoczonego autobusu. Skręcam w lewo, w długą ulicę z dwoma rzędami domków jednorodzinnych, co oznacza, że zostaje mi jakieś trzysta metrów do celu. Resztkami sił witam się z sąsiadkami, które podlewają wysuszone kwiaty. W międzyczasie z obrzydzeniem odklejam od ciała cienki materiał białej bluzki przesiąkniętej potem faceta, który przez niemal całą drogę przylegał do mnie potężnym ciałem. Jest środek lipca, więc nic dziwnego, że na zewnątrz panuje ukrop, lecz po kolejnym dniu sprzedawania garniturów bogatym, wybrednym dupkom jestem padnięta, a półgodzinna jazda autobusem bez klimatyzacji nie była dobrym pomysłem.
Idąc trawnikiem, docieram do brązowego budynku. Otworzywszy drzwi, natychmiast wyczuwam zapach smażonej ryby. Kieruję się do kuchni, gdzie opadam na krzesło znajdujące się przy ścianie, a następnie zsuwam z ramienia pasek torebki, którą stawiam na podłodze. Dysząc jak parowóz, obserwuję małą, siwą kobietę w różowym fartuszku, krzątającą się przy garnkach.
– Tobie też dzień dobry, wnusiu – oznajmia, nie patrząc w moją stronę i czyniąc tym samym aluzję do niegrzecznego wejścia.
Kiedy nie odpowiadam, zerka przez ramię, a na jej twarzy maluje się zrozumienie. Nalewa do szklanki trochę soku pomarańczowego prosto z lodówki, po czym podaje mi ją. Duszkiem opróżniam całą zawartość, ciesząc się z chłodu rozchodzącego się po moim wnętrzu.
No, teraz mogę się przywitać.
– Dzień dobry, babciu – odpowiadam.
– Opowiadaj, jak było w pracy – mówi, wracając do przygotowywania posiłku.
Codziennie dzieje się to samo, ale to nasz rytuał, zatem zdaję relację. Obecna posada podoba mi się o wiele bardziej niż poprzednie. Otrzymałam ją dzięki babci, ponieważ jedna z jej przyjaciółek jest mamą kierowniczki. W innym przypadku trudno byłoby się dostać do salonu, gdzie wartość wszystkich garniturów, koszul oraz dodatków można oszacować na kwotę przyprawiającą zwykłego śmiertelnika o zawrót głowy.
A gdzie jest mama? – pytam.
Ach! Co może robić nasza księżniczka? Była bardzo zmęczona, więc poszła się położyć. – Babcia kręci głową z rozczarowaniem.
A co takiego ją dziś zmęczyło? Czytanie gazety, oglądanie telewizji czy psioczenie na dawcę spermy?
Chyba wszystko naraz. – Wzdycha, a następnie odwraca się do mnie. – Dobra, młoda damo. Zabieraj swój gruby zadek i odśwież się, bo kolacja prawie gotowa.
Jak zawsze to samo. Znając moje kompleksy, czyli za duże piersi oraz nieco zbyt krągły tyłek, babunia nie może się powstrzymać. Zazwyczaj się odgryzam, lecz dzisiaj nie mam siły na przekomarzanie się.
Wstaję, zakładając torebkę na ramię, po czym wchodzę po schodach.
Cholera jasna! – psioczę, potykając się o jeden ze stopni.
Viviano Anne Thomson! – krzyczy babcia. – Ile razy, do cholery, mam powtarzać, że w tym domu nie przeklinamy?
Chichocząc, kontynuuję wędrówkę. Mijam drzwi sypialni babci oraz mamy, by w końcu wkroczyć do swojego nudnego królestwa. W małym pokoju zmieściło się zaledwie kilka białych mebli – szafa, biurko i łóżko. Ściany pokrywa delikatny odcień szarości, a dopełnienie całości stanowią fioletowe zasłony oraz poduchy, a także purpurowy dywan. Może jestem marną projektantką, ale tak naprawdę tutaj tylko śpię. Skończywszy się rozglądać, sięgam po bieliznę, luźne szorty i top, a następnie idę pod prysznic.

***

Odświeżona zbiegam po schodach. Już w połowie drogi słyszę narzekanie mamy, która na okrągło wałkuje ten sam temat. Temat mojego ojca. Otóż dwadzieścia trzy lata temu, po jednonocnej przygodzie, mamusia była przekonana, iż spotkała miłość swojego życia. Szybko jednak wyszło na jaw, że facet był żonaty i miał rocznego syna. Kiedy okazało się, że zaszła w ciążę (nie zdziwiłoby mnie, gdyby to było zaplanowane), myślała, że mężczyzna zostawi dla niej rodzinę. Niestety, dawca spermy rzucił kobiecie pieniądze na aborcję, a następnie zniknął. Ale po co usuwać ciążę, skoro można zarobić na niej jeszcze więcej? Tym oto sposobem na konto Emilii Thomson wpływa co miesiąc spora sumka w zamian za milczenie. Nie mam pojęcia, ile dokładnie ona wynosi, lecz nigdy nie zobaczyłam ani centa. Nie wiem, kim jest najdroższy tatuś, i nie chcę wiedzieć. Mam to gdzieś.
Podczas gdy mama od zawsze imprezowała ze znajomymi, trwoniła pieniądze oraz narzekała, że mój ojciec za mało jej płaci, mnie wychowywała babcia. Wszystko, co osiągnęłam i czego się w życiu nauczyłam, zawdzięczam właśnie Helen Thomson. Po ukończeniu szkoły średniej nawet nie marzyłam o studiach, ponieważ staruszka zaczęła wtedy chorować na serce, natomiast leki okazały się bardzo drogie. Nadeszła więc pora, abym się odwdzięczyła. Zaczęłam pracę jako konsultantka telefoniczna, a potem dostałam etat w spożywczym. Oprócz tego wyprowadzałam psy, roznosiłam ulotki, aż w końcu trafiłam do salonu mody męskiej.
Mój dziadek, George Thomson, zniknął z życia babci, zanim się urodziłam. Właściwie to Helen wykopała go z domu po kolejnej, urządzonej przez niego pijackiej awanturze. Podsumowując, mężczyźni to zło. Doświadczenia mamy oraz babci wyraźnie pokazują, iż związki w mojej rodzinie są z góry skazane na porażkę, dlatego nigdy, przenigdy nie zamierzam się w takowy angażować.
Mogłabyś przestać narzekać i wziąć się wreszcie do roboty, a nie żerować na… – Helen ucina zdanie, kiedy wchodzę do kuchni.
Witaj, mamo – mruczę, siadając na swoim miejscu, naprzeciw rodzicielki. Ta, najwidoczniej obrażona, wierci się nerwowo, poprawiając farbowane, kasztanowe włosy, obcięte na klasycznego boba.
Nakładam na talerz kawałek ryby oraz sałatkę, dostrzegając wpatrujące się we mnie piwne oczy. Postanawiam poświęcić mamie nieco uwagi i spoglądam na nią wyczekująco. Wiem, czego chce.
Vivi, potrzebuję pieniędzy.
No proszę, prosto z mostu.
Ile? – pytam oschle.
Pięćset dolarów.
Ona ma chyba nierówno pod sufitem.
Nie mam.
Jak to? Pracujesz i nie masz pieniędzy?
Z gardła babci wydobywa się dźwięk, jakby chciała coś powiedzieć. Chwyciwszy pomarszczoną dłoń, ściskam ją, żeby Helen się uspokoiła, choć mnie samą szlag trafia.
Wiesz co? – zwracam się do matki i córki roku. – Zdradzę ci pewien sekret. W każdym gospodarstwie domowym istnieje coś takiego jak rachunki. Ja je płacę, a babcia praktycznie całą swoją emeryturę przeznacza na leki. Kupujemy też jedzenie – tłumaczę, czekając na reakcję.
Emilia Thomson za każdym razem zachowuje się tak samo, a ta sytuacja nie należy do wyjątków – wydyma różowe usta, wstaje i bez słowa wychodzi. Po chwili słychać jej kroki na schodach, a my w spokoju możemy zabrać się za posiłek.
Po kolacji zmywam naczynia i oglądam z Helen telewizję, po czym zmykam do łóżka. Zasypiając, cieszę się, że ten dzień w babińcu – jak określam nasz dom – dobiegł końca. Mama jak zwykle doprowadziła babcię do takiego stanu, że bez mojej pomocy kobieta nie byłaby w stanie wejść na piętro, choć uparcie powtarza, iż nic jej nie dolega. Przysięgam, że kiedyś wykopię Emilię za drzwi. Matka czy nie, niech spada, by szukać następnej ofiary.